انجمن همیاران سلامت پرور البرز / اهسا
پیشگیری از آسیب های اجتماعی، شاخه فعال در حوزه پیشگیری و آموزش اچ آی وی/ایدز، اعتیاد، توان رسان کودکان توانیاب
سازمان بهداشت جهانی به منظور بهبود دسترسی افراد توانیاب به خدمات بهداشتی:
*کشورهای عضو را جهت افزایش آگاهی از مسائل مربوط به جمعیت توانیاب راهنمایی و پشتیبانی می کند و گنجاندن مولفۀ معلولیت را به عنوان جزئی از سیاست ها و برنامه های ملی بهداشت، ترویج می دهد.
*ارائۀ خدمات: از دسترسی موثر به خدمات ناظر به ارتقا، پیشگیری، درمان، توانبخشی و تسکین اطمینان حاصل کنید. برای تسهیل دسترسی به خدمات بهداشتی، طیف وسیعی از تغییرات و اصلاحات محیطی (مکان های مناسب) را اعمال کنید.
سیاست و قانونگذاری: سیاست ها و خدمات موجود را ارزیابی کنید، به منظور کاهش نابرابری های بهداشتی اولویت ها را شناسایی نمایید و از مشارکت دادن مولفۀ معلولیت در بخش سلامت مطمئن شوید.
معلولیت، اغلب به عنوان موضوعی در حوزۀ بهداشت عمومی در نظر گرفته نمی شود. بنابراین، اقدامی در جهت مشارکت دادن معلولیت در بخش بهداشت عمومی صورت نمی پذیرد، چرا که این موضوع اغلب در راهبردهای ملی مربوط به جمعیت توانیاب و نیز برنامه های عملی ناظر به پیاده سازی و اجرای CRPD نادیده گرفته می شود.
افراد توانیاب هنگام تلاش برای دستیابی به خدمات بهداشتی با موانع مختلفی از جمله موارد زیر روبرو می شوند:
هزینه های گزاف خدمات بهداشتی و حمل و نقل: مقرون به صرفه نبودن خدمات بهداشتی و حمل و نقل دو دلیل اصلی است که نشان می دهد چرا افراد توانیاب از مراقبت های بهداشتی مورد نیاز در کشورهای کم درآمد برخوردار نیستند.
برآورد می شود که بیش از یک میلیارد نفر با شکلی از معلولیت زندگی می کنند. این رقم مربوط به حدود پانزده درصد از جمعیت جهان است. بالغ بر صد و نود میلیون نفر، یعنی 3.8 درصد از افراد پانزده سال و بالاتر مشکلاتی قابل توجه در زمینۀ عملکرد دارند و اغلب به مراقبت های بهداشتی نیازمندند.
سازمان بهداشت جهانی آورده است:
*بیش از یک میلیارد تن، با نوعی معلولیت زندگی می کنند.
*تعداد افراد توانیاب به طرز چشمگیری در حال افزایش است. علت این مساله جهتمندی های جمعیت شناختی و فزونی گرفتن شرایط ابتلا به بیماری های مزمن، در میان سایر دلایل است.
سازمان بهداشت جهانی در تعریف توانیاب می آورد:
معلولیت بخشی از انسان بودن است. تقریبا همۀ انسان ها در طول زندگی خود معلولیت را به شکل موقت یا دائم تجربه می کنند. بیش از یک میلیارد نفر- یعنی حدود پانزده درصد از جمعیت جهان- با نوعی معلولیت زندگی می کنند و این تعداد در حال افزایش است.
سازمان ملل متحد توصیه می کند:
* کارکنان بخش های مراقبت های بهداشتی، آزمایشگاه، مراقبت های بارداری، زنان و زایمان و خدمات MNCAH (مادر، نوزاد، کودک و نوجوان) باید نسبت به نیازهای خاص زنان مصرف کنندۀ مواد حساس باشند و در زمینۀ مولفه های مربوط به کاهش آسیب و مدیریت مصرف مواد مخدر، مانند درمان جایگزین مواد آموزش ببینند.
سازمان ملل متحد توصیه می کند:
به منظور تسهیل دسترسی ده الی پانزده درصد باقیمانده از زنانی که در حال حاضر تحت پوشش برنامه ها و خدمات PMTCT (پیشگیری از انتقال بیماری از طریق مادر به کودک) قرار ندارند و نیز دستیابی به EMTCT (حذف انتقال بیماری از طریق مادر به کودک) و یا آگاهی از روش های انتقال بیماری هایی همچون HIV، هپاتیت C ،B و سفیلیس از طریق مادر به کودک در جهان، ضروری است که مداخلات هدفمند در اولویت قرار گیرد.
سازمان ملل متحد توصیه می کند:
تمامی کشورهای اجرا کنندۀ برنامه های ملی EMTCT (حذف انتقال بیماری از طریق مادر به کودک) باید اطمینان حاصل نمایند که این برنامه ها با مشورت شبکه های گروه زنان مصرف کنندۀ مواد، از جمله زنان مصرف کنندۀ زندانی، کارگران جنسی و مبتلایان به HIV، انجام می پذیرد.
سازمان ملل متحد توصیه می کند:
ضروری است که زنان باردار و شیردۀ مصرف کنندۀ مواد مخدر از طریق خدمات کاهش آسیب در طول بارداری و پس از زایمان حمایت شوند.
سازمان ملل متحد توصیه می کند:
هنگامی که خدمات ویژه ای مانند کلینیک های دوران بارداری، زنان، زنان و زایمان و یا خدمات بهداشتی کودکان نمی توانند در محل خدمات مربوط به کاهش آسیب یا خدمات درمانی وابستگی به دارو ارائه شوند، برقراری ارتباطی قوی (میان مراجعین و کادر درمان) الزامی است، باید اطمینان حاصل شود که زنان با حمایت مستقیم کارکنان بخش خدمات کاهش آسیب به سمت دریافت این نوع خدمات سوق داده شوند
سازمان ملل متحد توصیه می کند:
مراقبت های مربوط به بهداشت جنسی و باروری: خدمات مربوط به عفونت های مسری مقاربتی و برنامه های تنظیم خانواده می تواند با خدمات مربوط به HIV ادغام شود. خدمات تنظیم خانواده، از جمله پیشگیری از بارداری به شکل داوطلبانه، باید از طریق خدمات كاهش آسیب در دسترس متقاضیان قرار گیرد.
سازمان ملل متحد توصیه می کند:
درمان ضدویروسیِ مستمر برای مصرف کنندگان مواد مخدر که به HIV نیز مبتلا هستند، و از آن جمله زنان باردار و شیردهی که وضعیت بالینی HIV در آن ها پایدار است می تواند از طریق خدمات کاهش آسیب انجام شود، این افراد می توانند از همسالان مجرب درمان و آموزش پذیرند و یا طی زایمان بعدی تحت درمان و آموزش قرار گیرند.