همۀ نوزادان در معرض ابتلا به HIV باید از بدو تولد و به منظور پیشگیری از ابتلا، داروهای ضدویروسی دریافت کنند و ضروری است در هنگام تولد با استفاده از آزمایش های اسید نوکلئیک در صورت ریسک بالای ابتلا بررسی شوند و به منظور تشخیص زودرس این بیماری در نوزادان تا دو ماهگی اقدام گردد. در صورت مثبت بودن نتیجۀ آزمایش HIV، این نوزادان باید بلافاصله تحت درمان ضدویروسی قرار گیرند. زنان مبتلا به HIV باید به انجام درمان ضدویروسی به شکل مادام العمر توصیه و حمایت شوند.
همچنین زنان مبتلا به HIV، هپاتیت C ،B و سفیلیس یا سایر عفونت های مسری مقاربتی باید جهت آگاهی بخشی به شریک زندگی خود، و نیز در زمینۀ پیگیری آزمایش همسرانشان و در صورت لزوم مدیریت شرایط حمایت شوند.
منبع: خلاصۀ فنی پیشگیری از انتقال HIV، هپاتیت C ،B و سفیلیس از طریق مادر به کودک، سازمان ملل، وین، 2021، صص 12- 13.
All HIV-exposed infants should receive antiretroviral drug prophylaxis from birth, and should be tested at birth for HIV infection using nucleic acid tests if at high risk, and within 2 months of birth for early-infant diagnosis. If tested positive for HIV, they should immediately be started on antiretroviral therapy. Women living with HIV should be counselled and supported for adherence to lifelong antiretro viral therapy.
Women living with HIV, hepatitis B and C, syphilis or other sexually transmitted infections should be supported to inform their partner, with follow-up partner testing and management as needed.
Resource: Technical Brief of mother-to-child transmission of HIV, hepatitis B and C and syphilis, United Nations, Vienna, 2021, pp. 12- 13.