سازمان ملل متحد مهم ترین موانع دسترسی زنان به برنامه های کاهش آسیب را این گونه تشریح می کند:
الف)عدم وجود محیط امن و مطمئن.
ب)عدم وجود فضای مناسب کودک.
ج) نامناسب بودن ساعات ارائۀ خدمات، زمان طولانی مسافرت و یا هزینه های بالای حمل و نقل (در بعضی مناطق ممکن است هنجارهای فرهنگی زنان را از ترک خانه به تنهایی منع کنند و دسترسی آن ها را به این گونه خدمات دشوار نمایند).
د) کمبود خدمات بهداشتی، قانونی یا اجتماعی برای رفع نیازهای خاص زنان و نیروی متخصص محدود در این زمینه ها.
ه) کمبود اطلاعات در مورد تاثیر مواد مخدر بر سلامت جنسی، تولید مثل و نیز بر بارداری یا شیردهی، و یا در مورد مزایای درمان جایگزین مواد افیونی و خطرات ترک در دوران بارداری یا شیردهی.
و) عدم وجود خدمات برای حمایت از زنانی كه خشونت یا آسیب جنسی را تجربه كرده اند و یا به کارگری جنسی مشغولند.
منبع: خلاصۀ فنی پیشگیری از انتقال HIV، هپاتیت C ،B و سفیلیس از طریق مادر به کودک، سازمان ملل، وین، 2021، ص 8.
Significant barriers preventing women from accessing harm reduction programmes include:
-Lack of a safe and confidential environment;
-Absence of child-friendly space;
-Inappropriate opening hours, long travel times, and transport costs (in some regions, cultural norms may also prohibit women from leaving the house alone, making it difficult for them to access services);
-Lack of health, legal or social services addressing women’s specific needs, and limited staff expertise in these areas;
-Lack of information on the effects of drugs on sexual and reproductive health, including during pregnancy or breastfeeding, or on the benefits of opioid substitution therapy and the risks of withdrawal during pregnancy or breastfeeding;
-Absence of services to support women who have experienced violence or sexual trauma, or for women who engage in sex work.
Technical Brief of mother-to-child transmission of HIV, hepatitis B and C and syphilis, United Nations, Vienna, 2021, p. 8.